Drie vragen aan Melanie Prange, conservator bij het Diözesanmuseum Rottenburg
Gelijktijdig aan de tentoonstelling In het LICHT, presenteert het Diözesanmuseum in Rottenburg ook een project over licht, waarbij oude en hedendaagse kunstwerken met elkaar worden gecombineerd. De expositie genaamd Stahlkraft is te zien t/m 5 maart 2023. Conservator Wouter Prins stelde drie vragen aan Melanie Prange, conservator van Diözesanmuseum Rottenburg over het museum en de expositie. Het interview is vanuit het Duits vertaald naar Nederlands.
W | Kun je in het kort de achtergrond van het Diözesanmuseum Rottenburg beschrijven?
M | Het Bisschoppelijk Museum Rottenburg presenteert de bisschoppelijke kunstcollectie, die in 1862 tot stand kwam door de aankoop van een privécollectie door bisschop Josef von Lipp. De collectie was afkomstig van een Rottweiler-pastor, Johann Georg Martin Dursch. Hij had zijn hele leven middeleeuwse schilderijen en sculpturen verzameld, die hij uiteindelijk te koop aanbood aan het bisdom. Ook nu nog ligt de focus van de collectie op laatmiddeleeuwse kunst uit Zuidwest-Duitsland. De collectie is in de loop van de tijd echter aanzienlijk gegroeid, zodat het museum het hele spectrum van sacrale kunst kan presenteren.
W | Net als Museum Krona combineer je oude met hedendaagse kunstwerken. Wat is jouw focus?
M | Onze focus ligt op het aangaan van een dialoog met de bezoeker door oud en nieuw naast elkaar te plaatsen. Wat is er nieuw in de hedendaagse kunst? Wat verbindt het oude met het moderne? Vormen de moderne objecten een contrapunt van de oude of ondersteunen of vullen ze hun inhoud aan? Allemaal spannende vragen waar we met de bezoekers over in gesprek gaan.
W | Heb je een favoriet kunstwerk uit de tentoonstelling?
M | Mijn favoriete kunstwerk in de tentoonstelling is ‘木漏れ日 (Komorebi)’ van Michiko Van de Velde, 2022. De kunstenaar legde ‘zonnemunten’ op de pilaren in het museum vast met glinsterende gouden acrylverf. De zonnemunten verschenen als ronde lichtvlekken toen het licht door het gebladerte van bomen viel. Michiko wist dit heel korte moment vast te leggen dat door de draaiing van de aarde maar een paar seconden te zien is. Omdat ze iriserende verf gebruikt, zijn de zonnemunten heel duidelijk vanuit één gezichtspunt te zien, terwijl ze verdwijnen als je beweegt. Ook de vluchtigheid van het moment is voelbaar. Ik vind dat geweldig. Overigens komt het woord ‘Komorebi’ uit het Japans, dat 158 woorden voor licht heeft. ‘Komorebi’ staat voor het licht dat door gebladerte valt.
木漏れ日 (Komorebi), Michiko Van de Velde, 2022. Foto via Diözesanmuseum Rottenburg.